Είμαι μια τριαντάχρονη, Ελληνο-Αμερικανίδα και ζω στην επαρχία. Πάσχω από κοιλιοκάκη. Πρόσφατα διαγνώστηκα, τον Σεπτέμβρη, και ενώ γνώριζα ότι είχα δυσανεξία όταν διασταυρώθηκε ότι έχω κοιλιοκάκη (μέσω εξετάσεων αίματος κτλ.) ήταν σα να έπεσε ο ουρανός και να με πλάκωσε. Θέλει μια συνήθεια και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα “τρώω φλασιές”. Μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι λίγη κατανόηση και όχι τόση άγνοια και αδιαφορία. Μάλλον ζητάω πολλά, άλλωστε ζω στην επαρχία, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολη τη νέα αυτή πραγματικότητα.
Βέβαια, δεν είναι όλα αρνητικά και μαύρα. Όταν έχει κανείς την υποστήριξη των κοντινών του ανθρώπων δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Το δύσκολο για μένα είναι οι επισκέψεις σε σπίτιτα και οι προτάσεις τύπου “Πάμε για πίτσα?”. Ουφ. Εκεί, ναι, είναι δύσκολο για μένα και συνήθως πρέπει να σκεφτώ κάποια δικαιολογία…συνήθως ότι έχω ήδη φάει ή ότι δεν πεινάω. Δεν το κρύβω από ανθρώπους απλά οι περισσότεροι αδυνατούν να καταλάβουν ή απλά δεν θέλουν. Οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να εξηγήσω πλέον.
Εσείς πως ζείτε αυτή την κατάσταση?
Gluten Greek 